Peuterleed
Dur Joop Brons
Uit Mededelingen, Jaargang 45, nummer 3, 2020
Een dezer daag is eindelijk ’n begin gemak’ met ’t slope’ van de huus’ aon de Doelen. Met pien ien ’t hart zag ik de woninge’ aon de grond gaon. Ien één van die huus’ bun ik gebore’, en tot aon de bewaorschool hè’k d’r gewònd. Ien die jaore’ nümde je de buurvrouw nog Tante Jansen en de buurman Ome Straotman. Wej wònde’ d’r ütèndelik met zien achte’, mor ien mien oge’ was ‘t ’n kas’ van ’n keet. De bejkeuke’ was zo groot, dat de piano van Rutje (de bruur van mien vaoder) d’r nog kon staon. Achteraf ku’j ow eige’ afvraoge’ of de temperatuur en de luchtvochtigheid niet van ienvloed zien gewès’ op ’t ienstrument, want toen wej üteindelijk nor ’t Mariaplein verhuusde’ is de piano niet mer meegegaon. Ok de hüskamer was rüm zat. D’r stoeng ’n ommundig groot radiotoestel op de vloer, waorop speciaol vur mien wier afgestemd op ‘Kleutertje Luister’ (van Lily Petersen) en ‘de Wigwam’ (Wim Quint). ’t Geluid van ’n onbezörgde kleutertied. Hoewel… ’n Houte’ pèrd was mien hüsdier: groot en met wiele’. Ok ’n houte’ pèrd mot üteindelik ummers kunne’ bewege’. De romp was ’n rech’ stuk opgeschilderde boomstam, mooi glad zoda’j d’r op kon zitte’. Het verdriet was ok ’n paor jaor laoter nog groot toen mien opa d’r üteindelik kachelhöltjes van miek. Nog meer peuterleed: ien die tied verkoch’ de kerk kleine steentjes. Van de opbrengst mos de nejje kerk worde’ betaold. Ik geleuf dat wej flink hebbe’ bejgedrage’ aon die wederopbouw, want we hadde’ ’n mooie wis van die dingskes. Fijn spölgrej: ik kon d’r ien mien herinnering ok urenlang prachtig mee bouwe’. En dat kon netuurlik niet goed gaon. Ien ’n paor van die steentjes hadde’ die handigers van toen ’n pepiereke met ’n prijs verstop’. Op zeker moment moste’ dus ok al ‘mien’ steentjes aon honderddüzzend stukskes. Dikke traone’. Mien moeder kon zich d’r wat bej veurstelle’ en prebierde de kienderramp te vurkomme’ dur met ’n sterke lamp nog dur de steentjes hin te kieke’ of ze ’n pepiereke kon zien. Mor toen ok dat niet hielp, miek de slopershamer ’n eind aon m’n bouwstene’. ’t Eind lit zich raoie’. Ik was mien spölgrej kwiet, de kerkhoofdprijs viel op de grote hoop, waor de düvvel altoos op schiet en nao zeuventig jaor bliek ok de kerk nog ’s vuls te groot.
’t Puin van de Doele’ diende zich al bejtieds aon.
(Wat te näöle’?