De olifantenschilder
Uit Mededelingen, jrg. 48, 2023, nr. 1
Dur Joop Brons
Carnaval is mien met de paplèpel iengegote’. Mien ene opa, Jan Brons, nääide de päkskes waormee ik met mien zusjes ien de optoch’ mee kon doen, en mien andere opa, Toon Lippmann, miek ieder jaor opnej ’n foekepot vur mien. Je kun ’t slechter treffe’ ien ’t lève’.
Die èrste optochte’, halverwège de jaore’ vieftig, waore’ gebeurtenisse’, waor de hele ömgeving vur ütliep. D’r stoenge meer minse’ nève’ de weg dan d’r now ien heel Huusse’ wone’. Vur die èrste keer had mien moeder ’n paor glimmende läpkes gekoch’, ’n goudkleurige en ’n blauwe, die mien opa met zien nääimesjien op zolder ien mekaor stikte. En zo stonde’ wej op carnavalszondag dus klaor, met ieder ’n gouwe’ en ’n blauwe boksepiep. De bovekant was wèr precies andersöm. ’n Pepiere’ feesmuts op de kop en ’n maskertje vur de oge’: ons kon niks gebeure’. Dochte’ wej. Mor we stoenge nog niet tusse’ de andere blage’, of we wiere’d’r ütgepik’. Iemand had ’n nòg mojjere plek vur ’t trio Brönskes gevonde'.
Wej wiere’ nor ’n enorme olifant gebroch’. Nou ja, eigelijk was ‘t ’n heftruck van Houthandel Jansen. En aon alletwee de ziedkante’ had Kees Berendsen ’n olifant geschilderd. Prachtig: wej konde’ ter hogte van de slurf ömhoog en ömlèèg, ien ’n bäkske dat op de lèpels van de heftruck was gefabriek’. Kees had wer ‘s bar wèrrek van gemak’. Want niet allinnig ‘onze’ olifant kwam van hum: hèj had zwat iedere wage’ ien de hele optoch’ onder hande’ genome’. Dat ie daor tied vur had (en miek) was op zich al ’n wonder. Kees was namelijk ook nog de prins van ’t Huussese Zwaonenès: Prins Corneel Lohengrin de Schilderèchtige.
Wej kwame’ üteindelijk nao ’n geslaagde optocht, dur de mudvolle straote’ van Huusse’, helemòl verkleumd aon bej ’t gemeentehüs aon de Helmichstraot. Daor op ’t gazönneke vur ’t ’t Kremlin stoeng Kees as prins iedereen te verwelkomme’, same’ met burgemeester Terwindt, en de Bietenrooiers netuurlijk. Ik wit nog niet wie d’r toentertied ien de jury zat, mor onze schepping viel bar ien de smaak. Of wej ’t danke’ hadde’ aon de olifante’ van Kees, de heftruck van de houthandel of aon de päkskes van opa, wit ik nog steeds niet. Mor üt handen van de olifantenschilder krège’ wej ’n prachtig robotspel. ’t Was de darde prijs – hoe kan ’t ok anders as kiendere’ van Brons.
Wat te näöle’?
 |
 |
 |
 |