Smèrrige bus
Dur Joop Brons
Uit Mededelingen, Jaargang 42, nummer 5, 2017
Ik wier dur ’n bükske van Wim Daniëls onderlès wer herinnerd aon de meest vervèlende daag op de lèggere school. Vur ’t goeie begrip: ik von’ die schooltied ’n fees’. Vakanties waor gin eind aon kwam, messepötje op de spölplaots en ien strenge wienters slibbere’ op ‘n glèjbaon die almor langer wier. Rèkene’ en taol gienge’ mien betrekkelik mèkkelik af. Dat had wel tot gevolg da’k dur meester Janssen wier ütgekoze’ um misdienaor te worde’. Ien de drie hogste klasse’ van de lèggere school hè’k onder schooltied zwat iedereen die ien die tied doodgieng nor ’t ouwe kerkhof gebroch’. Mor ik was, as misdienaor dan, ok getüge op iedere brullef. Je zou onderhand dus dinke’ dat ’t altoos fees’ was op (en duk ok bütte’) school. Mor d’r zien ’n paor daag waorvan de griebels mien nog over de rug lope’ a’k d’r aon terugdink. Dat was as die smèrrige grieze (ien mien herinnering dan) bus op de plek kwam te staon waor now ’t gymlokaol van de Aloysiusschool steet. De schooltandarts. A’j wis’ dat ie kwam dan sliep je bekant al nie’ mèr. De gròtste belhamels wiste’ dan al te vertelle’ hoe je dör die beule’ tot bloedens toe wier gemarteld. Grote haoke’, grovve bore’ en ander gereedschap dat ien ’n timmermanskis’niet zou hebbe’ misstaon. Ik had één geluk: mien achternaam begon met ’n B, dus ik was althans bej mien ien de klas al snel aon de bört. Mor a’j toch Willemse’ hiette, dan ko’j de godsganse dag zenuwächtig zien totda’j eindelik met die grote kaort nor de bus mos’ lope’ vur de voltrekking van ’t vonnis. Verdove’ was d’r niet bej, erger nog: je kon volop meegeniete’ van ’t gejammer en gekreun ien de andere stoele’ ien de bus. Laoter begreep ik dat de èchte tandartse’ ok nie’ zo heel hoog opgave van de tandmonteurs ien de bus. Vrèmd genoeg hoefde niet iedereen üt de klas nor die bus. Wie verzekerd was (en dat was mor ’n inkeling) kon gewoon nor Jopie Berendsen die ien die tied nog ’t alleenrech’ had ien Huusse’. Ik hè’ wel ’s geprebierd um d’r ok op die manier onderüt te komme’. Mor toen mien um ‘n handtekening en de pepiere van thüs wier gevraog’, stoeng ik met de moel vol tande’. En nao al die jaore’ nog steeds, en nog wel met mien eige’ tande’! Misschien jüs wel dur die beule’ van toen.
Wat te näöle’?