Hets
Dur Joop Brons
Uit Mededelingen, Jaargang 43, nummer 5, 2018
Man, wa’n hets was da’ deze zommer. De musse’ viele bekant gebraoie’ van ’t dak. En ik mor dinke’ dat ’t ien 1959 zo allejezus wärm was. Ien dat jaor brien’ ’t nog wel ’s ien Huusse’. As de sirene gieng dan waore’ mien zuster en ik duk nog èrder bej de brandweergarage achter ’t ouwe gemeentehüs, dan de brandweerluj eiges. En wej waore’ niet de enige. Half Huusse’ stoeng aon de Helmichstraot te wachte’, zodat de brandweer eiges d’r zwat nie’ mer durhin kon. Ütendelijk zörgde de pliessie vur ütkoms’. Die reej met gillende sirene weg. En iedereen d’r achteraon, mor netuurlijk glad de verkeerde kant op. De brandweer had rümte en wej pech.
Het was ok ’t jaor van ’t zwembad ien ’t Domineeswaoter. Je had ’t èrste bad: nie’ meer dan ’n modderpoel vur de allerjongste blaag. ’t Twidde was al ’n stuk dieper, vurral achterien de hoek. Geluksvogels spölde’ d’r met opgeblaoze’ binnebande’ van ’n auto. ’t Darde bad was smal en je kon d’r nauwelijk mer staon. A’j liet zien da’j wat had opgestaoke’ van ’t spartele’ ien de diepe hoek van ’t twidde, dan miek badmeester Herman de Beer d’r gin punt van da’j ien ’t diepe’ zwom. En dan ha’j nog ’t vierde en ’t vijfde, vur de echte waoterratte’. Daor ko’j vanaf de loopplank ienduike’. Zwemdiploma’s? Niemand had ze en niemand vroeg d’r naor. Heel inkel, zoas ien die heite zommer van ’59 gienge’ wej wel ’s schoolzwemme’. Met de hele klas over d’n diek nor ’t Domineeswaoter, mor ik kan mien niet ins heuge’ of d’r ok ’n schoolmeester bej was. En thüs iedereen mor dinke’ dat de meester of ien ieder geval de badmeester wel op zou lette’. En ach, misschien deeje’ ze dat ok wel.
Ies ku’j tegeswoordig op elke straothoek kope’, mor mien vurkeur gieng üt naor ’t roomies van Jamin aon de Vierakkerstraot. Vur ’n dubbeltje ha’j dan zo’n vierkant blökske ien ’n papiereke, zonder wafel. Aon ’t zwembad was d’r helemòl gin ies. Toch was d’r wel ’n soortement snoepwinkeltje da’wier bestierd dur de vrouw van Herman de Beer. Zej verkoch’ wèr iets heel nèjs vur die tied: chips. Eén smaak. En ien ’t tütje zat ’n petieterig zäkske of eigelijk meer ’n opgevouwen stukske plestik, met wat zout d’r ien. Um over de chips te sträöie’. Wej vülde’ ons de koning te riek.